Wat? Nee toch. Wat een onzin. Zeker weer een voorstel van die woke-elingen. Mijn eerste reactie was vooral: waarom? En vervolgens: welk probleem wordt hiermee opgelost? Ik denk graag in oplossingen. En toch ben ik, na zorgvuldig wikken en wegen, ‘om’. Wil je weten waarom? Ga dan met mij mee in deze blog.
Een paar dagen voor de bekendmaking van de naamsverandering door de Dichter, Denker, Theoloog, Componist, Stripmaker en Fotograaf des Vaderlands, kreeg ik een DM. Van de assistent van de Dichter. Met een excuus en een uitnodiging. Een excuus dat ‘ze’ niet eerder contact met mij hebben gezocht, kennelijk moet ik toch meer doen aan de bekendheid van mijn eretitel, en een uitnodiging voor de feestelijke doop van de nieuwe naam.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Een dag later las ik de nieuwe naam in het nieuws: ‘der Nederlanden’. Ik moest het even laten bezinken want wat is er eigenlijk mis met de duiding ‘des Vaderlands’? Het is naam met een knipoog, een standaarduitdrukking. Bovendien is deze al eeuwenoud. Ik heb het even opgezocht. Van oorsprong is het een eretitel bij de Romeinen en onze prins Willem I van Oranje die de opstand in de zestiende eeuw tegen de Spanjaarden leidde, kreeg de bijnaam Vader des Vaderlands.
Op de radio hoorde ik een interview met de Denker. Ik hoopte op haar overtuigingskracht. Wat zij met name zei, was dat de uitdrukking ouderwets en niet meer van deze tijd. Tja, dat vindt zij. Ik was dus nog steeds niet overtuigd van de ommezwaai en dus ging ik met enige vooringenomenheid maar ook wel nieuwsgierigheid naar de bijeenkomst waar de nieuwe naam zou worden ‘gedoopt’.
Daar waren alle ‘des Vaderlands-en’ aanwezig, aangevuld met de ‘jonge’(jeugdige)-varianten. Zonder de Fotograaf want die was ziek. Zij hadden over de titel uitvoerig onderling gediscussieerd. Waar kwam het ongemak van sommigen vandaan? De Dichter vertelde over mensen in Nederland wiens vaderland niet het onze is maar die wel in Nederland wonen. De Denker noemde dat de titel een aantal eeuwen geleden is ontstaan in een door mannen gedomineerde samenleving. Ook werd er gesproken over verbinding en het aanspreken van alle mensen in ons mooie Koninkrijk der Nederlanden. ‘De titel refereert op een poëtische manier aan de landen in ons.’, zegt de Dichter.
Voor degene die mijn achtergrond niet kennen, ik mag dan wel Witte de Wit heten (meisjesnaam De Wit), ik voel mij allesbehalve. Zo zijn mijn vader en zijn moeder in Nederlands-Indië geboren, is mijn opa Hongaars en mijn andere oma Duits en zit er ook nog Frans bloed in de stamboom. Puur ‘Hollands’. Wie is dat nu eigenlijk?
Der Nederlanden. Een titel die geen verschil maakt in geslacht of gender, in vader- of moederland. Bovendien vind ik het mooi om samen met alle ambassadeurs van deze eretitel de verbinding te zoeken en alle inwoners van het koninkrijk in beweging te krijgen. Op zowel taalkundig, mentaal, audiovisueel als fysiek vlak.
En uiteindelijk is het ook heel logisch… als inwoner van het Koninkrijk der Nederlanden, ben ik dan ook: Wandelaar der Nederlanden.